KRAGT-Mens Stijn over de link tussen zijn loopbaan en de adventure races

Stijn is aanvoerder van het ontwerpteam bij Studio Kragt, op het Eindhovense Strijp-T. Én hij is teamlid van het Eindhovense team XPD Holland, dat deelneemt aan Adventure Races wereldwijd. Hun laatste race dateert van november 2023 in Zuid-Afrika, waar hij met zijn team 1000 kilometer aflegde in 207 uur. “Voor de fun en voor de kick. Maar vooral voor het verleggen van mijn grenzen, zowel mentaal als fysiek.”

De link tussen een Adventure Race en een professionele loopbaan blijkt snel gemaakt. Iets met vallen en opstaan. De stip aan de horizon. En jezelf tegenkomen op weg naar je ultieme doel. De metaforen liggen voor het oprapen. Bij Stijn ligt het spoor nog wat dieper. Zijn sportieve en zakelijke pad kruisten elkaar letterlijk: de Adventure Race leidde hem naar zijn huidige rol binnen Kragt Groep.

HET JUIST KARAKTER

“Tijdens een eerdere race, jaren geleden, ontmoette ik Jeroen van Wezel. Hij is samen met zijn broer Martijn de oprichter van Kragt. Jeroen heeft een achtergrond in de defensie, waar daadkracht een sleutelrol speelt. Vandaar ook de naam Kragt, subtiel ver-Brabantst met een zachte g.”

“Ik heb met Jeroen 3 weken op een eiland gezeten. We spraken geen moment over werk, maar we leerden elkaar door en door kennen. Eenmaal thuis belde hij me op. Mijn karakter zou de missing link zijn binnen het team van Kragt. Ik had niet zozeer de gewenste skills, maar wel de persoonlijkheid die ze zochten.”

“Onze klik bleek een voltreffer. Ik ben niet per se de ideale projectmanager die super punctueel is. Dat is echt niet mijn kracht. Wél om aan een team te bouwen waarin iedereen floreert. Om mensen van a naar b te krijgen. Het verbinden van mensen. Herkennen hoe zij in hun kracht staan. En daarmee ligt er natuurlijk een vrij direct lijntje met de Adventure Race, waar we een succesteam vormen met verschillende rollen die elkaar perfect aanvullen.”

De Adventure Race dus. Stijns eerste race was jaren geleden in Australië. “Dat was zo vet, dat we ons direct inschreven voor andere races over de wereld. De afstand in Zuid-Afrika is 850 kilometer. Althans, als je perfect navigeert zonder extra kilometers. Iets wat alleen de besten lukt. Wij hebben 1002 kilometer afgelegd in 9 dagen. En we kwamen met 2 man over de streep, waardoor we helaas niet meededen voor de officiële ranglijst. Voor een eindklassering moet je als voltallig team de eindstreep bereiken. Gemixt, dus met minimaal 1 vrouw of 1 man. De regel is ‘samen uit, samen thuis’. Verder is het reglement vrij kort. Net zo basic als de condities waarin je de race aflegt.”

JE EIGEN ROL ONTDEKKEN

De regels zijn dus simpel. De uitvoering allerminst. Als team baan je je door water en bossen, en over bergen. Je gaat van checkpoint naar checkpoint, die je allemaal in de juiste volgorde moet afvinken via de disciplines lopen, fietsen en kajakken. Navigeren door het parcours doe je met analoge kaarten en een kompas. Nauwelijks hulpmiddelen, waardoor je op je teamgenoten bent aangewezen.

“Een duidelijke rolverdeling is een must”, volgens Stijn. “In grote lijnen heb je een teamcaptain, die een doorslaggevende stem heeft bij lastige beslissingen. Je hebt een navigator die richting geeft. Je hebt een pack horse, die net wat meer werk kan verzetten. Iemand met extra power om de rest te helpen. En, last but not least, is er de verbinder. De lijm tussen de teamleden. Dat is, niet toevallig, ook mijn rol bij Kragt.”

“Die rolverdeling ontstaat eigenlijk gaandeweg. Hoe meer meters je maakt, des te beter je jezelf en je teamgenoten leert kennen. Je herkent al doende je eigen rol. En ook hoe je deze kunt inzetten om elkaar sterker te maken. Je wordt steeds meer een team met automatisme. Veelzeggend is de gesteldheid van het team dat al 10 jaar wereldkampioen is. Zij zijn echt niet de fitste. Ze fietsen niet het hardst en lopen niet de snelste tijd, maar hun team klopt en ze lopen altijd de goede kant op. Ze leggen de race af in 5 dagen. Wij als middenmoters plakken er nog wat dagen aan vast.”

AFGEWOGEN BESLISSINGEN

De Adventure Race in Afrika was de grootste ooit in zijn soort. Het deelnemersveld telde 500 atleten. Stijn: “Na je vertrek ben je binnen 2 uur de andere teams uit het oog verloren. De groep valt al snel uit elkaar. Je komt nog wel eens een ander team tegen, je helpt ze waar nodig, maar je loopt vooral je eigen race. Het gaat dag en nacht door. En als je stuk zit, maak je dit bespreekbaar binnen je team. Dan schop je wat stenen en takken weg, en sluit je even de ogen. Een tent hebben we niet, alleen een slaapzak en wat eten en drinken om het gewicht zo laag mogelijk te houden. Bij de wisselpunten kun je jezelf herbevoorraden met eten en spullen. Ook dat moet je afgewogen doen. Neem je extra sokken of een onderbroek mee? Of kies je voor extra eten? Zo wik en weeg je elk moment wat je nodig hebt. Of eigenlijk, wat je lichaam nodig denkt te hebben.”

“Je leert je lichaam zó goed kennen. Je weet van tevoren dat het lastig wordt. Pijnlijk en intens. Maar ik weet inmiddels ook dat je eigen grenzen veel verder weg liggen dan je vooraf vermoedt. Je kunt echt veel meer dan je denkt. Soms zegt je geest ‘stop’, maar gaat je lichaam door. Met slaapdeprivatie als een van de extreemste dingen die je kan overkomen. Je valt door vermoeidheid in slaap terwijl je in actie bent. Met focus kun je dit onderdrukken, maar het ligt altijd op de loer. Dus ja, ik vind het niet raar dat mensen me voor gek verklaren.”

ONMENSELIJK MOOI

“Het lijkt onmenselijk. Maar juist dat is het mooie van de sport. Het is de meest ultieme vorm van teamsport. Je kunt als team een berg omhoog fietsen, maar tijdens een adventure race werkt dat toch even anders. Je bent multidisciplinair en hebt elkaar echt nodig. Iedereen moet opstaan, als een ander breekt. Er is geen plek voor ego’s. Die moet je opzij kunnen zetten. Je hebt soms hulp nodig, misschien van iemand die minder sterk is dan jij. Dat moet je accepteren. Het is het leven in een notendop. Je maakt plannen, je stelt ze bij, je faalt, je werkt samen. En je hebt maar één doel: samen de beste uitkomst eruit halen. Voor welke uitdaging je ook staat.”

“Zo was er een moment, tijdens de laatste dag, dat we verdwaald waren op een bergtop. We moesten met een fiets boven ons hoofd en een zaklamp het pad vinden. Acht uur lang liepen we door bosschages tot aan onze navel. We wisten niet eens of we de goede kant opliepen. Laat staan waar we waren. Op basis van vegetatie hebben we het pad kunnen achterhalen. Intussen waren al 2 teamgenoten afgehaakt door brandblaren en watervergiftiging. Voor ons kwam de finish in zicht. Samen kwamen we emotieloos over de streep. Murw. Mijn lichaam zat vol vocht. Ik kon dagenlang nog geen slippers dragen. En ook mentaal heb ik een klapje gehad. De optelsom van te weinig slaap, de fysieke vermoeidheid, alles. De nachten daarna zijn super onrustig. Je hallucineert, slaapwandelt. De weg naar herstel is lang.”

BLIJF DICHT BIJ JEZELF

“De extremen die ik voor mezelf heb opgezocht zijn er ontelbaar. En onbetaalbaar voor mijn persoonlijke ontwikkeling. De grootste les is dat je niet moet zoeken naar oorzaken buiten jezelf. Als het tegenzit, ben je geneigd om alles en iedereen te verwijten. Je chagrijnige teamgenoot, het slechte weer of juist de brandende zon. Het is de kunst om het bij jezelf te zoeken. Grip krijgen op je eigen lichaam. Met de acceptatie dat opgeven óók een optie is. Stoppen zit niet in mijn aard, maar soms is het gewoon klaar en moet je toegeven aan de situatie.”

“Ik ben best een binnenvetter. Ik houd gedachten vaak lang voor mezelf, maar ik heb geleerd dat je het gewoon moet uiten. Geef aan hoe je je voelt. Stel je kwetsbaar op en stel hulpvragen. Dat zit van nature niet in mij, maar je gevoelens níét delen, is gewoon geen optie. Niet bij een gevoelstemperatuur van 45 graden en jezelf moeten koelen met modder. Niet als je de top bereikt waar het vriest. Of als je moet kiezen tussen een kajaktocht omringd door alligators, of er toch met een grote, ongebaande boog omheen lopen. Ga je door? Is het nog wel verantwoord? Jij en je teamgenoten zijn de enigen die het antwoord hebben. Dus je moet per definitie delen wat je voelt. Anders kun je samen de regie niet pakken. En dat is juist het mooie van de sport. Zelf ontdekken. Zelf beslissingen nemen. In het heetst van de strijd.”

ONTSPANNEN AFZIEN

Of er veel mensen in Stijns voetsporen zullen stappen na zijn verhaal is hoogst twijfelachtig. Die pakweg 1 op de 1000 zal niet omhoogschieten. “Maar toch”, besluit Stijn, “het is puur ontspanning. Hoe raar dat ook klinkt.”

“Ik lijd aan tinnitus, een continu oorsuizen. Dat wordt heftiger als ik stress ervaar en juist minder als ik ontspannen ben. Het suizen is voor mij een graadmeter of ik bezig ben met iets leuks of juist niet. Tijdens een adventure race heb ik er nauwelijks last van. Het bewijs dat ik bezig ben met iets wat mijn lichaam nodig heeft. Dat ik volledig mijn passie beleef.”

Tekst: Paul van Vugt
Fotografie: Eddie Mol